Toen ik de autismediagnose kreeg, voelde dat heel onwerkelijk. Alsof alles was veranderd maar tegelijkertijd helemaal niets. Er vielen ontzettend veel dingen op zijn plek. Veel kon ik opeens verklaren. 

...wat je leuk vindt. Je hebt deze zin vast wel eens gehoord of uitgesproken. Ik in ieder geval wel. Ik dacht dat ik er ook wel redelijk naar leefde, deed wat ik leuk vond. Dacht. Het bleek namelijk niet helemaal het geval.

In ‘Mijn diagnosetraject #1’ vertelde ik hoe ik in aanraking kwam met autisme en hoe boeken over autisme mij hielpen. In deze blog vertel ik waarom ik mij liet testen op autisme en hoe dat ging.  

...achter een tafeltje zitten.' Ik schreef een blog voor Samen Sterk zonder Stigma over autisme, het volgen van een communicatieopleiding, vooroordelen, stigma's maar ook passende hulp. 

'Dat kan ik niet beoordelen, ze zegt namelijk niets'. Het waren de woorden van een juf over mijn spreekvaardigheid. Er was iets met mij. Maar wat er dan met mij was, daar kon niemand zijn vinger op leggen.

Ik zie er tegenop. Ik zie op tegen het moment waarop het coronavirus verleden tijd is. Want het doet pijn wanneer mensen met elkaar leuke dingen ondernemen en jij aan de zijlijn staat toe te kijken.